Η επίτευξη της αρμονίας Δημοσιεύτηκε σε: Προτάσεις

Κάποτε, τα ρούχα διέθεταν τη δική τους οντότητα. Το δικό τους σχήμα, ακόμη και τη δική τους κίνηση. Ήταν κατασκευασμένα για να εξυπηρετούν αυτόν που τα φοράει από τη μια και από την άλλη σχεδιασμένα ώστε να έχουν τη δική τους υπόσταση.

Στόχος δεν ήταν απλά να καλύψουν το σώμα, αλλά να το μεταμορφώσουν οπτικά. Αυτή η «μεταμόρφωση» ονομάζεται γραμμή, περίγραμμα ή αλλιώς σιλουέτα.

Φανταστείτε ότι βρίσκεστε σε ένα σκοτεινό σοκάκι, στην καρδιά μιας πόλης. Μια φιγούρα σάς πλησιάζει από την αντίθετη πλευρά. Το φως είναι ελάχιστο αλλά από μακριά μπορείτε να αντιληφθείτε ότι αυτός που έρχεται προς το μέρος σας φοράει ένα μακρύ παλτό. Αυτό είναι το περίγραμμα του ρούχου.

Το ίδιο εύκολα θα γινόταν αντιληπτό αν η φιγούρα φορούσε μια αραβική κελεμπία, ένα ιαπωνικό κιμονό ή ένα σκοτσέζικο κιλτ. Η γραμμή τους είναι αναγνωρίσιμη και ευδιάκριτη.

Η σιλουέτα διαμορφώνεται από δύο παράγοντες: το κόψιμο του ενδύματος και το «στρώσιμο» (drape) του υφάσματος που έχει χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή του.

Όταν υπάρχει drape, η γραμμή του ρούχου είναι πιο ξεκάθαρη, πιο στρωτή και ευκρινής. Για παράδειγμα, ένα παντελόνι με δική του γραμμή και καλό drape, ενσαρκώνει το αρχέτυπο της εικόνας ενός παντελονιού. Ένα παντελόνι χωρίς γραμμή, φτιαγμένο από ύφασμα που δεν στρώνει, παίρνει απευθείας τη γραμμή του σώματός μας, όπως συμβαίνει με το κολάν.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα το κλασικό ανδρικό στιλ είναι ακριβώς αυτό: η έλλειψη γραμμής και drape.

Τα περισσότερα κοστούμια, σακάκια και παντελόνια που βλέπουμε στον δρόμο, στις οθόνες μας και στις βιτρίνες – ανεξάρτητα από το αν είναι έτοιμα, MTM ή επί παραγγελία – βρίσκονται κάτω από την «κατάρα» του slim fit και των σύγχρονων τεχνητών υφασμάτων άνευ βάρους και ουσίας.

Τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια, οποιοδήποτε ένδυμα είναι κολλητό με το σώμα χρίζεται απευθείας «μοντέρνο» άρα και «κομψό», ενώ αυτά που διαθέτουν δικό τους χαρακτήρα, υπόσταση και σιλουέτα αποστέλλονται στο πυρ το εξώτερον ως «παλιομοδίτικα» και «παππουδίστικα».

Το ενδεχόμενο ο παππούς να ήταν μακράν πιο κομψός από τον εγγονό, διαφεύγει από την αντίληψη των περισσότερων.

Αλλά ας επανέλθουμε στο προκείμενο, τη σιλουέτα δηλαδή. Συγκεκριμένα, τη σιλουέτα του κλασικού στιλ. Μπορεί να γίνω κουραστικός για τον παλαιό αναγνώστη του Μονόπετου, αλλά μια επανάληψη μερικών βασικών εννοιών είναι επιβεβλημένη, ώστε να προχωρήσουμε παρακάτω.

Στόχος της σιλουέτας του κλασικού στιλ είναι η ανάδειξη των καλύτερων στοιχείων του άντρα, προβάλλοντας τα προτερήματά του και καλύπτοντας τις αδυναμίες του. Γι’ αυτό το σακάκι «χτίζει» ώμους, πλάτη και στήθος με τη χρήση του υφάσματος, του καναβάτσου και της γεωμετρίας. Την ίδια ώρα, με τα ίδια εργαλεία, επιχειρεί να λεπτύνει τη μέση και να μακρύνει οπτικά τα πόδια μας. Για να το πετύχει αυτό, εργαλειοποιεί τα ψηλοκάβαλα παντελόνια, τα οποία δεν εφαρμόζουν κολλητά στις όποιες καμπύλες του σώματός μας αλλά διαθέτουν τη δική τους αυτόνομη γραμμή.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι πιο σκληροπυρηνικοί λάτρεις του κλασικού στιλ επιλέγουν αποκλειστικά τιράντες, ώστε το παντελόνι να κρέμεται από τους ώμους, διατηρώντας ανεμπόδιστα τη γραμμή και την τσάκισή του. Κάτι ήξερε ο παππούς…

Η σιλουέτα του κλασικού στιλ έχει ροή. Είναι ομαλή και ανεμπόδιστη, καθώς στόχος της είναι να κατευθύνει το βλέμμα του παρατηρητή εκεί που έχει σημασία: στο πρόσωπο.

Για να συμβεί αυτό, χρησιμοποιεί χρώματα, υφές και πάνω απ’ όλα τη γραμμή. Σακάκι και παντελόνι θα πρέπει να ακολουθούν την ίδια σχεδιαστική γραμμή. Είτε μιλάμε για συνδυασμό παντελονιού – σακακιού, είτε μιλάμε για κοστούμι. Το παντελόνι πρέπει να ακολουθεί τη γραμμή του σακακιού. Αν το σακάκι μας έχει κανονική εφαρμογή και το παντελόνι μας στενή, ο όγκος μας δεν θα μοιραστεί αναλογικά, αλλά το βάρος θα πέσει στον κορμό, κάνοντάς μας να μοιάζουμε σαν να φοράμε σακί με κολάν.

Αν τώρα τόσο το παντελόνι, όσο και το σακάκι μας είναι slim fit, το ρούχο μας χάνει εντελώς τη γραμμή του, αφού πλέον δεν καθορίζεται από τον σχεδιασμό του αλλά από τους μύες και τις καμπύλες του δικού μας σώματος.

Αν αναρωτιέστε γιατί στις παλιές ταινίες ήταν όλοι (ανεξαρτήτως σωματότυπου) καλοντυμένοι και σήμερα οι περισσότεροι που φοράνε κοστούμι μοιάζουν με κλαρινογαμπρούς, αυτός είναι ο λόγος.

Η γραμμή στο σημείο που τελειώνει το σακάκι μας και αρχίζει το παντελόνι μας, εφόσον αναζητούμε την αρμονία, πρέπει να είναι αταλάντευτη. Ευθεία. Αν διαταράσσεται, καταστρέφεται αυτόματα η σιλουέτα. Το ίδιο ισχύει τόσο ανφάς όσο και προφίλ. Δηλαδή, αν κοιτάμε την εφαρμογή ενός κοστουμιού (ή ενός συνδυασμού παντελόνι-σακάκι) σε έναν καθρέφτη, θα πρέπει οι όγκοι και οι γραμμές του παντελονιού να ακολουθούν αρμονικά αυτές του σακακιού.

Καθώς οι λέξεις, πολλές φορές, είναι φτωχές στο να περιγράψουν αυτή την αρμονία, στο παρόν κείμενο έχω χρησιμοποιήσει όσες περισσότερες φωτογραφίες μπορώ, ώστε να γίνω κατανοητός.

Για παράδειγμα, σε αυτή την εικόνα βλέπουμε τη γραμμή σε προφίλ. Το φαρδύ παντελόνι με την ίσια γραμμή συμπληρώνει αρμονικά το σακάκι του κοστουμιού, τόσο σε όγκο όσο και σε αναλογίες. Ο Peter Zottolo, ένας άντρας μέτριου προς χαμηλού αναστήματος, ξέρει πολύ καλά ότι τα ψηλοκάβαλα, με «γεμάτη» γραμμή παντελόνια, του προσθέτουν ύψος, την ίδια ώρα που επιτυγχάνουν ομοιομορφία σε σχέση με τους όγκους των καλοραμμένων σακακιών του.

Χρησιμοποιώντας πάλι τον Peter Zottolo, αυτή τη φορά ανφάς, βλέπουμε πόσο αρμονικά επιτυγχάνεται η μετάβαση από το σακάκι στο παντελόνι. Η γραμμή είναι ευθεία και αδιάλειπτη, χωρίς παρεμβολές. Το παντελόνι διατηρεί τη δική του αυτόνομη φόρμα, δίχως να περιγράφει τις γάμπες και τους μηρούς του, εξασφαλίζοντας οπτική ομοιομορφία με το σταυρωτό σακάκι.

Εν κατακλείδι, κύριοι, εμπιστευτείτε το δικό σας κριτήριο και την προσωπική σας αισθητική σχετικά με την εμφάνιση σας, όχι ό,τι προβάλλεται ως «μοντέρνο» και «σύγχρονο» από τυχάρπαστους influencers. Αναζητείστε τη γνώση και την ομορφιά, ανεξάρτητα από τη χρονική περίοδο που έχει ανακαλυφθεί, και αυτή θα σας αποζημιώσει.

Η δεκαετία του 1930 η οποία θεωρείται – και είναι – η «χρυσή εποχή» του κλασικού στιλ, κέρδισε αυτόν τον χαρακτηρισμό γιατί οι γραμμές της σχεδιάστηκαν για να κολακεύουν κάθε άντρα, χαρίζοντάς του έτσι την ελευθερία να διαμορφώσει μέσα από τα χρώματα και τις υφές το δικό του, προσωπικό του στιλ.

Κάτι ήξερε ο παππούς…