Τα χαρακτηριστικά ενός ναπολιτάνικου σακακιού έχουν μείνει απαράλλαχτα από την εποχή του Attolini. Τα πέτα είναι πλούσια ώστε να χτίζουν το στήθος. Η φόδρα ελάχιστη. Η τσέπη στο στήθος έχει το σχήμα σκαριού βάρκας (barchetta). Είναι μονόπετο και φέρει τρία κουμπιά αλλά φαίνονται μόνο τα δυο, tre buttoni su due όπως το λένε στα ιταλικά ή three-roll-two στα αγγλικά. Οι τσέπες είναι εξωτερικές (patch pockets) και οι Ιταλοί τις λένε pigniatta, από το σχήμα που είχαν τα παραδοσιακά πήλινα σκεύη που μαγείρευαν οι μανάδες και οι γιαγιάδες τους. Πάντα με δύο ανοίγματα στο πίσω μέρος του σακακιού ή καθόλου σε πιο επίσημα ενδύματα.

Το πιο ξεχωριστό χαρακτηριστικό όμως είναι οι ώμοι, και συγκεκριμένα το πώς πέφτει το μανίκι από τον ώμο. Καθώς δε χρησιμοποιούν βάτες οι ιταλοί μάστορες, στηρίζονται στη μικρή καβαδούρα (armhole) και στη βελόνα τους για να καταφέρουν ένα αποτέλεσμα αισθητικά ευχάριστο και λειτουργικά άρτιο. Έτσι, κόβουν τα μανίκια πιο φαρδιά στο σημείο που ενώνονται με τους ώμους. Αυτό, έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μικρών διπλωμάτων -ή πιετών αν θέλετε- στο μανίκι, στοιχείο που κάνει κάθε giacca napoletana ευκόλως διακριτή και αναγνωρίσιμη στο μάτι του επαΐοντα. Αυτός ο τρόπος ραφής ονομάζεται “spalla camicia”, δηλαδή: όπως το πουκάμισο. Είναι δύσκολο να βρείτε ράφτη στην Ελλάδα που να κάνει τη συγκεκριμένη ραφή και ακόμη πιο δύσκολο να βρείτε ράφτη στην Ελλάδα που να του αρέσει. Αλλά υπάρχουν. Στο ραφείο του Γιάννη Γαβριηλίδη έχω δει εξαιρετικά παραδείγματα.