Ωραία τα λινά κοστούμια, πανέμορφα τα εκλεκτά βαμβακερά πουκάμισα και θαυμάσια τα suede loafers, αλλά στην παραλία όλα αυτά είναι περιττά. Το μόνο που χρειάζεται ένας άντρας για να απολαύσει τη δροσιά της θάλασσας είναι το μαγιό του. Κάποτε βέβαια, ούτε καν αυτό χρειαζόταν, αφού για χιλιάδες χρόνια οι άντρες έκαναν τις βουτιές τους γυμνοί. Ήταν τότε που η σεμνοτυφία δεν είχε καταφέρει ακόμη να διεισδύσει στα μυαλά των ανθρώπων. Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι απολάμβαναν au naturel το κολύμπι στη θάλασσα, τα ποτάμια και τις λίμνες.
Φυσικά, σε κάποιους πολιτισμούς υπήρχαν κανόνες. Ορισμένοι έκαναν το μπάνιο τους με τα εσώρουχά τους, φτιαγμένα συνήθως από λινό ή μαλλί, ενώ οι Ιάπωνες έδεναν ένα παραλληλόγραμμο κομμάτι λεπτού υφάσματος (το fundoshi) στη μέση τους, ώστε να καλύπτουν τα επίμαχα σημεία. Κατά την περίοδο του μεσαίωνα και της αναγέννησης ακόμη, το κολύμπι σε θάλασσες, λίμνες και ποτάμια θεωρούνταν σκανδαλιστικό και αμαρτωλό, τόσο στην Ευρώπη με τους βαρείς ηθικούς κανόνες όσο και στη μουσουλμανική Ανατολή. Έπρεπε να περιμένουμε μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα για να γίνει αυτό που ήταν και κατά τους κλασικούς χρόνους: μια ψυχαγωγική καλοκαιρινή δραστηριότητα.
Την ίδια περίοδο, εντοπίζεται και η πρώτη αναφορά στο ανδρικό μαγιό όπως το ξέρουμε σήμερα: ήταν το 1870 όταν ο Βρετανός κληρικός και λαογράφος Francis Kilvert το περιέγραψε ως «πολύ κοντό εσώρουχο με λευκές και κόκκινες ρίγες». Ένα χρόνο πριν, το 1869, ο Γάλλος ζωγράφος Frederic Bazille στον πίνακά του Scène d'été (Σκηνή καλοκαιριού) απεικονίζει μια παρέα νεαρών αντρών να κολυμπά σε μια λίμνη φορώντας μαγιό με χρώματα και ρίγες, τα οποία κάλλιστα θα μπορούσαν να βρίσκονται στην γκαρνταρόμπα μας και σήμερα, καθώς διέθεταν κάθε στοιχείο που κάνει ένα ανδρικό μαγιό κλασικό.
Στις δεκαετίες που ακολούθησαν οι άντρες ήταν αναγκασμένοι να φορούν ολόσωμα, άβολα και βαριά μαγιό, όμως καθώς οδεύαμε στη λαμπρή δεκαετία του 1930, το μαγιό πήρε την τελική μορφή του, αυτή δηλαδή που πλέον θεωρείται κλασική.
Αφού ξεκαθαρίσουμε ότι όσον αφορά τα υλικά, τα συνθετικά υπερέχουν των φυσικών, αποτελώντας τη μοναδική εξαίρεση στον κανόνα της κλασικής ανδρικής ένδυσης, ας περάσουμε στα χαρακτηριστικά που έχει ένα διαχρονικό μαγιό.
Το μήκος του είναι κοντό, ώστε να διευκολύνεται η απρόσκοπτη κίνηση του σώματος κατά την κολύμβηση. Ενώ οι βερμούδες πρέπει να έχουν μήκος έως λίγο πιο πάνω από το γόνατο, το μαγιό πρέπει να τελειώνει περίπου στο μέσον του μηρού, ίσως και παραπάνω για τους πιο αθλητικούς κυρίους. Σε καμία περίπτωση δεν αναφερόμαστε στα μαγιό τύπου «σλιπ», όπως τα γνωστά speedo, τα οποία θα πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο σε προπονήσεις εντός πισίνας και σε αθλητικές διοργανώσεις. Ποτέ στη θάλασσα και φυσικά ποτέ σε beach bar, παραλιακές ταβέρνες, κλπ., εκτός αν είστε πρωταγωνιστής ερωτικών ταινιών με τα προσόντα και την αυτοπεποίθηση ενός Κώστα Γκουσγκούνη.
Το μαγιό, επίσης, δεν πρέπει να είναι φαρδύ και μακρύ, όπως αυτά που φορούσαν οι αμερικανοί surfers τη δεκαετία του 1980. Εκτός από το γεγονός ότι δεν είναι άνετα στο κολύμπι, μπορούν εύκολα να κάνουν έναν άντρα να μοιάζει με παιδί.
Σχετικά με τα χρώματα, η πιο ασφαλής επιλογή είναι τα μονόχρωμα μαγιό. Mπορούν να συνδυαστούν άνετα τόσο με μονόχρωμα polo, t-shirt και κοντομάνικα πουκάμισα όσο και με οποιοδήποτε μοτίβο μπορεί να φέρει το ένδυμα που καλύπτει τον κορμό ενός άντρα. Οι πιο κλασικές επιλογές είναι το σκούρο μπλε, το φαιοπράσινο και το μπεζ, αλλά οι πιο νεαροί εξ υμών μπορούν να τολμήσουν και σε πιο φωτεινά χρώματα όπως το κίτρινο, το φούξια, κλπ. Μείνετε όμως μακριά από τα πολύ ανοιχτόχρωμα, καθώς λερώνονται πιο εύκολα και όταν βραχούν διαγράφουν το εσωτερικό διχτυωτό ύφασμα στήριξης που βρίσκεται πλέον σε όλα τα αντρικά μαγιό.
Όσον αφορά τα μοτίβα, οι ρίγες είναι οι πιο κλασικές, με τα μικροσχέδια να ακολουθούν, ενώ τα καρό μπορούν να αναδειχθούν σε μια πολύ κομψή επιλογή. Η δυσκολία με τα μοτίβα έγκειται στον συνδυασμό τους με το μπλουζάκι ή το πουκάμισο που τα συνοδεύει και θα πρέπει αυτό να είναι είτε αυστηρά μονόχρωμο, είτε να ακολουθεί πιστά τους κανόνες του συνδυασμού των μοτίβων.
Για παράδειγμα, ένα μαγιό με φαρδιές κάθετες ρίγες δε θα πρέπει να συνδυάζεται με ένα polo το οποίο έχει επίσης φαρδιές κάθετες ρίγες, ενώ ένα καρό μαγιό δε θα πρέπει να συνδυάζεται με ένα καρό μπλουζάκι ή πουκάμισο, καθώς το αποτέλεσμα θα είναι «ταμτακικής» αισθητικής. Για να συνδυαστούν σωστά δύο ενδύματα που φέρουν το ίδιο μοτίβο (δύο ριγέ ή καρό, κλπ.) θα πρέπει η διαφορά στο μέγεθος των μοτίβων να είναι εμφανέστατη. Ένα μαγιό με πολύ λεπτή ρίγα μπορεί να συνδυαστεί με ένα μπλουζάκι που έχει πολύ φαρδιές ρίγες και ένα μαγιό με μεγάλα καρό μπορεί να συνδυαστεί με ένα μπλουζάκι με πολύ μικρά καρό.
Κλασικό μαγιό με μικροσχέδιο
Πέραν αυτών των μοτίβων, όλα τα υπόλοιπα απαγορεύονται για όσους άντρες αγαπούν το κλασικό και διαχρονικό στυλ. Μεγάλα logos εταιρειών, κοκοφοίνικες, μπάλες, καρχαρίες, λέξεις, φράσεις και αριθμοί περιττεύουν. Δεν υπάρχει κάτι που να κραυγάζει περισσότερο την έλλειψη προσωπικού γούστου από το να φοράς κάτι με μεγάλο logo. Είναι σαν να λες: «Δεν το επέλεξα εγώ αυτό, αλλά ο Armani, o Hugo Boss ή οποιοσδήποτε άλλος. Όχι εγώ πάντως. Εγώ δεν έχω γούστο, γι’ αυτό αφήνω άλλον να αποφασίζει για εμένα».
Εν κατακλείδι, είμαστε αναγκασμένοι γι’ ακόμη μια φορά να υπογραμμίσουμε την ανάγκη της ποιότητας, σε σχέση με την τιμή. Ένα κλασικό μαγιό υψηλής ποιότητας μπορεί να κοστίσει από 40 έως και πάνω από 100 ευρώ. Σε αυτό το εύρος τιμών ένας άντρας σίγουρα θα εντοπίσει ένα κομμάτι που θα το ευχαριστηθεί για πολλά χρόνια. Αν τα χρήματα δεν είναι ζήτημα, εταιρείες με ιστορία ετών στα υψηλής ποιότητας μαγιό είναι μεταξύ άλλων η Orlear Brown και η Vilebrequin.
Καλές βουτιές
Διαδώστε!