Τα προτερήματα της κλασικής ανδρικής ένδυσης είναι πολλά. Πρώτα απ’ όλα απελευθερώνεσαι από τα φριχτά δεσμά της μόδας και των τρεντ που αλλάζουν ανά δύο μήνες, ίσως και συχνότερα πλέον. Αρχίζεις να αντιμετωπίζεις το ζήτημα της ένδυσης ως μακροπρόθεσμη επένδυση, παρά ως καταναλωτική παρόρμηση. Σχεδιάζεις με περισυλλογή και ακρίβεια την επόμενη αγορά, ώστε να συμπληρώνει τα υπόλοιπα στοιχεία της γκαρνταρόμπας σου. Επιλέγεις βάσει της ποιότητας, η οποία διασφαλίζει ότι η επένδυσή σου θα μακροημερεύσει, παραμένοντας παγερά αδιάφορος απέναντι σε τίτλους όπως: «Τα 10 πιο hot skinny τζιν που χρειάζεται ένας άντρας σήμερα» και ούτω καθεξής.
Επιπλέον, συνειδητά ή όχι, προστατεύεις τον πλανήτη και αυτό τελικά είναι το σημαντικότερο. Η κλασική ανδρική ένδυση και υπόδηση βασίζονται κυρίως σε φυσικά υλικά: μαλλί, βαμβάκι, λινό, μετάξι και δέρμα αποτελούν τις πρώτες ύλες για τη δημιουργία σχεδόν του συνόλου μιας κλασικής ανδρικής γκαρνταρόμπας. Μοναδική εξαίρεση τα πλαστικά κουμπιά, αφού τα φιλντισένια τα βρίσκει κανείς μόνο σε υψηλής ποιότητας χειροποίητα πουκάμισα. Για τα σακάκια, εφόσον είναι επί παραγγελία, μπορεί κάποιος να προμηθευτεί κουμπιά από κέρατο ή corozo (το κουκούτσι του καρπού tagua).
Η βιομηχανία της μόδας όμως δεν αγαπάει τα φυσικά υλικά. Αγαπάει το κέρδος. Επίσης, λατρεύει να δημιουργεί ψεύτικες ανάγκες, ικανοποιώντας την καταναλωτική εξάρτηση με φτηνές δόσεις πολυεστέρα.
Τα Χριστούγεννα του 2019, οι Βρετανοί ξόδεψαν 2,4 δισ. λίρες σε ρούχα που θα φορεθούν λιγότερο από 3 φορές, σύμφωνα με έρευνα της περιβαλλοντικής οργάνωσης Hubbub την οποία δημοσίευσε η εφημερίδα The Guardian (τη βρίσκετε εδώ). Η Hubbub ανέλυσε 169 γυναικεία φορέματα από 17 online καταστήματα και διαπίστωσε ότι το 94% εξ αυτών ήταν ολοκληρωτικά ή επί μέρους κατασκευασμένα από συνθετικές ίνες, δηλαδή από πλαστικό.
Το πλαστικό, συγκεκριμένα ο πολυεστέρας, είναι το υλικό που έκανε τα όνειρα της βιομηχανίας της «γρήγορης μόδας» πραγματικότητα. Ένα φτηνό υλικό, το οποίο εξαιτίας των φτηνών μεροκάματων μετατρέπεται σε φτηνά ρούχα που είναι σχεδιασμένα να χαλάνε γρήγορα.
Εκτός από το γεγονός ότι η ανακύκλωση των πολυεστερικών ρούχων είναι μια πολύ ακριβή διαδικασία, ορισμένες φορές είναι ακόμη και αδύνατη, κι αυτό γιατί όταν το ύφασμα αποτελείται από μείγμα υλικών (πολυεστέρας και βαμβάκι, ας πούμε) δεν μπορεί να γίνει διαχωρισμός των επιμέρους στοιχείων. Εξάλλου, ακόμη και τα 100% πολυεστερικά -όπως συμβαίνει και με όλα τα πλαστικά- δεν μπορούν να ανακυκλώνονται συνεχώς.
Επίσης, είναι δύσκολη η μεταπώλησή τους. Η ποιότητα των πολυεστερικών ενδυμάτων είναι τόσο κακή που τα καταστήματα second hand τα αποφεύγουν. Ποιος θα αγοράσει ένα μεταχειρισμένο σακάκι φτιαγμένο από πολυεστέρα όταν για λίγα ευρώ παραπάνω μπορεί να πάρει το ίδιο σακάκι καινούργιο;
Τα πολυεστερικά ενδύματα είναι καταδικασμένα να καταλήξουν, αργά ή γρήγορα, σε μια χωματερή για 200 χρόνια, μέχρι δηλαδή τελικά να διαλυθούν, μεταφέροντας το πλαστικό τους στον υδροφόρο ορίζοντα.
Μια άλλη, πολύ σημαντική, επίπτωση της χρήσης συνθετικών υφασμάτων είναι τα μικροπλαστικά. Πρόκειται για πολύ μικρά κομμάτια ινών από πολυεστέρα, νάιλον, ακρυλικό, κλπ, τα οποία αποσπώνται από το ύφασμα κατά τη διάρκεια της πλύσης σε πλυντήριο. Αυτές οι ίνες, μήκους κάτω των 5 χιλιοστών και διαμέτρου ενός χιλιοστού του χιλιοστού, οδηγούνται μέσω του αποχετευτικού συστήματος στη θάλασσα και πλέον αποτελούν το 35% του συνόλου της μόλυνσης από μικροπλαστικά. Ένα πλυντήριο χωρητικότητας 5 κιλών μπορεί να απελευθερώσει μέχρι και 700.000 συνθετικές μικροΐνες σε μία πλύση.
Αυτές οι μικροΐνες καταναλώνονται από θαλάσσιους μικροοργανισμούς, οι οποίοι με τη σειρά τους τρώγονται από μεγαλύτερους και στο τέλος καταλήγουν στα στομάχια μας. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα ο μέσος άνθρωπος απορροφά 5.800 συνθετικά σωματίδια κάθε χρόνο, με τα περισσότερα από αυτά να είναι μικροΐνες από συνθετικά υφάσματα.
Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς όμως απέναντι σε αυτή τη δυσοίωνη κατάσταση φίλε αναγνώστη; Αυτό είναι το ερώτημα. Πρώτα απ’ όλα να μην αγοράζουμε συνθετικά υφάσματα. «Μα είναι φτηνά και λεφτά δεν υπάρχουν» μπορεί να αντιτείνει κάποιος. Σωστό και έγκυρο. Γι’ αυτό και το Μονόπετο προσπαθεί να εκπαιδεύσει τους αναγνώστες του, με σκοπό ν’ αναγνωρίζουν την ποιότητα, έτσι ώστε η αγορά μεταχειρισμένων ενδυμάτων και υποδημάτων να γίνει πιο ασφαλής.
Όπως έγραψα και στη σελίδα μας στο Facebook, πρόσφατα ανακάλυψα σε κατάστημα second hand ένα σακάκι φτιαγμένο με το θρυλικό σκωτσέζικο ύφασμα Harris Tweed. Η τιμή του ήταν 50 ευρώ, ενώ μαζί με την αμοιβή του ράφτη που το έφερε στα μέτρα μου, κόστισε συνολικά 70 ευρώ. Ένα σακάκι από πολυεστέρα στα Zara ή στα H&M κοστίζει περισσότερο. Σημειωτέον ότι το σακάκι που βρήκα, καινούργιο κοστίζει πάνω από 500 ευρώ, αφού εκτός από ότι το ύφασμα είναι Harris Tweed, το σακάκι είναι με καναβάτσα και όχι με αυτοκόλλητο (για περισσότερα επ’ αυτού διαβάστε τα «Ενδότερα ενός σακακιού»).
Άλλωστε, όπως γράφει και ο αγαπημένος μου συγγραφέας για θέματα ανδρικής ένδυσης G. Bruce Boyer στο βιβλίο του “True Style”, η πατίνα της ιστορίας που έχει πάνω του ένα πολυφορεμένο ρούχο αποτελεί την πεμπτουσία του στιλ.
Διαδώστε!